سوره ی انفال ترجمه ی فولادوند اینجا که عینا در پایین آورده شده.
هدف از آوردن تمام سوره در این مقاله ، آن است که خوانندگان را متوجه چند نکته در این سوره کنم و سپس اشکالات ذکر شده در این سوره را یک بررسی اجمالی .
خدا در این سوره و در بسیاری از آیات آن دستور به کشتن مخلوقات خود و جنگ و خونریزی می دهد که در ادامه اسامی این آیات را با شماره آیات ذکر می کنم:
آیه ی 7، 39،41،44،57،58،65،69
در آیاتی دیگر خدا به یاران محمد می گوید غارت کنید و به آنها می گوید در بدست آوردن عنایم و غارت کردن آزاد می باشند ،آیه ی 41،69،1
ودر همین آیاتی که غنایم را حلال می داند ، می گوید یک پنجم این غنایم به خودش و محمد و خانواده اش اختصاص دارد، آیه 41
و در آیاتی دیگر از این سوره بندگان خود را به جان هم می اندازد و از کار خودش هم دفاع می کند ، آیه ی 7،12،13،17،37،39،44،57،65
در آیه ای دیگر به پیروان محمد می گوید که شما دشمنانتان را نکشتید بلکه خدا کشت ، یعنی خودش و به این کار خود هم افتخار می کند آیه ی 17
ودرآیاتی دیگر کر و لا لان را بدترین جنبندگان عالم می خواند و می گوید آنها مستحق شنیدن نبوده اند وگرنه به آنها شنوایی می داد.
حال آیا خدایی که مخلوقات خود را روبروی یکدیگر قرار می دهد ،آنها را به جنگ یکدیگر وادار می کند ، دستور به غارت اموال شکست خوردگان می دهد ، از غنایم سهمی برای خود می خواهد ،کشتن مخلوقاتش را در جای دیگر از افتخارات خود می داند و کر و لالان را بدترین جنبندگان می خواند ، واقعا می تواند خدایی سالم باشد ، آیا این الله از سلامت عقلی برخوردار است ؟
آیا این خدا را نباید پیش روانپزشک برد و او را معالجه کرد ؟ البته اگر دیگر کاری از دست روانپزشک برای این بیمار برآید ، شاید بتوان گفت که بیمار علاج پیدا خواهد کرد ، و گرنه که باید او را به جای تیمارستان به قبرستان برد .
سوره ۸: الأنفال
به نام خداوند رحمتگر مهربان
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
[اى پيامبر] از تو در باره غنايم جنگى مىپرسند
بگو غنايم جنگى اختصاص به خدا و فرستاده [او] دارد پس از خدا پروا داريد و با يكديگر
سازش نماييد و اگر ايمان داريد از خدا و پيامبرش اطاعت كنيد (۱)
يَسْأَلُونَكَ عَنِ الأَنفَالِ قُلِ الأَنفَالُ
لِلّهِ وَالرَّسُولِ فَاتَّقُواْ اللّهَ وَأَصْلِحُواْ ذَاتَ بِيْنِكُمْ وَأَطِيعُواْ
اللّهَ وَرَسُولَهُ إِن كُنتُم مُّؤْمِنِينَ ﴿۱﴾
مؤمنان همان كسانىاند كه چون خدا ياد شود
دلهايشان بترسد و چون آيات او بر آنان خوانده شود بر ايمانشان بيفزايد و بر پروردگار
خود توكل مىكنند (۲)
إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ الَّذِينَ إِذَا
ذُكِرَ اللّهُ وَجِلَتْ قُلُوبُهُمْ وَإِذَا تُلِيَتْ عَلَيْهِمْ آيَاتُهُ زَادَتْهُمْ
إِيمَانًا وَعَلَى رَبِّهِمْ يَتَوَكَّلُونَ ﴿۲﴾
همانان كه نماز را به پا مىدارند و از
آنچه به ايشان روزى دادهايم انفاق مىكنند (۳)
الَّذِينَ يُقِيمُونَ الصَّلاَةَ وَمِمَّا
رَزَقْنَاهُمْ يُنفِقُونَ ﴿۳﴾
آنان هستند كه حقا مؤمنند براى آنان نزد
پروردگارشان درجات و آمرزش و روزى نيكو خواهد بود (۴)
أُوْلَئِكَ هُمُ الْمُؤْمِنُونَ حَقًّا
لَّهُمْ دَرَجَاتٌ عِندَ رَبِّهِمْ وَمَغْفِرَةٌ وَرِزْقٌ كَرِيمٌ ﴿۴﴾
همان گونه كه پروردگارت تو را از خانهات
به حق بيرون آورد و حال آنكه دستهاى از مؤمنان سخت كراهت داشتند (۵)
كَمَا أَخْرَجَكَ رَبُّكَ مِن بَيْتِكَ
بِالْحَقِّ وَإِنَّ فَرِيقًا مِّنَ الْمُؤْمِنِينَ لَكَارِهُونَ ﴿۵﴾
با تو در باره حق بعد از آنكه روشن گرديد
مجادله مىكنند گويى كه آنان را به سوى مرگ مىرانند و ايشان [بدان] مىنگرند (۶)
يُجَادِلُونَكَ فِي الْحَقِّ بَعْدَ مَا
تَبَيَّنَ كَأَنَّمَا يُسَاقُونَ إِلَى الْمَوْتِ وَهُمْ يَنظُرُونَ ﴿۶﴾
و [به ياد آوريد] هنگامى را كه خدا يكى
از دو دسته [كاروان تجارتى قريش يا سپاه ابوسفيان] را به شما وعده داد كه از آن شما
باشد و شما دوست داشتيد كه دسته بىسلاح براى شما باشد و[لى] خدا مىخواستحق [=اسلام]
را با كلمات خود ثابت و كافران را ريشهكن كند (۷)
وَإِذْ يَعِدُكُمُ اللّهُ إِحْدَى الطَّائِفَتِيْنِ
أَنَّهَا لَكُمْ وَتَوَدُّونَ أَنَّ غَيْرَ ذَاتِ الشَّوْكَةِ تَكُونُ لَكُمْ وَيُرِيدُ
اللّهُ أَن يُحِقَّ الحَقَّ بِكَلِمَاتِهِ وَيَقْطَعَ دَابِرَ الْكَافِرِينَ ﴿۷﴾
تا حق را ثابت و باطل را نابود گرداند هر
چند بزهكاران خوش نداشته باشند (۸)
لِيُحِقَّ الْحَقَّ وَيُبْطِلَ الْبَاطِلَ
وَلَوْ كَرِهَ الْمُجْرِمُونَ ﴿۸﴾
[به ياد آوريد] زمانى را كه پروردگار خود
را به فرياد مىطلبيديد پس دعاى شما را اجابت كرد كه من شما را با هزار فرشته پياپى
يارى خواهم كرد (۹)
إِذْ تَسْتَغِيثُونَ رَبَّكُمْ فَاسْتَجَابَ
لَكُمْ أَنِّي مُمِدُّكُم بِأَلْفٍ مِّنَ الْمَلآئِكَةِ مُرْدِفِينَ ﴿۹﴾
و اين [وعده] را خداوند جز نويدى [براى
شما] قرار نداد و تا آنكه دلهاى شما بدان اطمينان يابد و پيروزى جز از نزد خدا نيست
كه خدا شكست ناپذير [و] حكيم است (۱۰)
وَمَا جَعَلَهُ اللّهُ إِلاَّ بُشْرَى وَلِتَطْمَئِنَّ
بِهِ قُلُوبُكُمْ وَمَا النَّصْرُ إِلاَّ مِنْ عِندِ اللّهِ إِنَّ اللّهَ عَزِيزٌ حَكِيمٌ
﴿۱۰﴾
[به ياد آوريد] هنگامى را كه [خدا] خواب
سبك آرامشبخشى كه از جانب او بود بر شما مسلط ساخت و از آسمان بارانى بر شما فرو ريزانيد
تا شما را با آن پاك گرداند و وسوسه شيطان را از شما بزدايد و دلهايتان را محكم سازد
و گامهايتان را بدان استوار دارد (۱۱)
إِذْ يُغَشِّيكُمُ النُّعَاسَ أَمَنَةً
مِّنْهُ وَيُنَزِّلُ عَلَيْكُم مِّن السَّمَاء مَاء لِّيُطَهِّرَكُم بِهِ وَيُذْهِبَ
عَنكُمْ رِجْزَ الشَّيْطَانِ وَلِيَرْبِطَ عَلَى قُلُوبِكُمْ وَيُثَبِّتَ بِهِ الأَقْدَامَ
﴿۱۱﴾
هنگامى كه پروردگارت به فرشتگان وحى مى
كرد كه من با شما هستم پس كسانى را كه ايمان آورده اند ثابتقدم بداريد به زودى در
دل كافران وحشتخواهم افكند پس فراز گردنها را بزنيد و همه سرانگشتانشان را قلم كنيد
(۱۲)
إِذْ يُوحِي رَبُّكَ إِلَى الْمَلآئِكَةِ
أَنِّي مَعَكُمْ فَثَبِّتُواْ الَّذِينَ آمَنُواْ سَأُلْقِي فِي قُلُوبِ الَّذِينَ
كَفَرُواْ الرَّعْبَ فَاضْرِبُواْ فَوْقَ الأَعْنَاقِ وَاضْرِبُواْ مِنْهُمْ كُلَّ
بَنَانٍ ﴿۱۲﴾
اين [كيفر] بدان سبب است كه آنان با خدا
و پيامبر او به مخالفت برخاستند و هر كس با خدا و پيامبر او به مخالفت برخيزد قطعا
خدا سختكيفر است (۱۳)
ذَلِكَ بِأَنَّهُمْ شَآقُّواْ اللّهَ وَرَسُولَهُ
وَمَن يُشَاقِقِ اللّهَ وَرَسُولَهُ فَإِنَّ اللّهَ شَدِيدُ الْعِقَابِ ﴿۱۳﴾
اين [عذاب دنيا] را بچشيد و [بدانيد كه]
براى كافران عذاب آتش خواهد بود (۱۴)
ذَلِكُمْ فَذُوقُوهُ وَأَنَّ لِلْكَافِرِينَ
عَذَابَ النَّارِ ﴿۱۴﴾
اى كسانى كه ايمان آوردهايد هر گاه [در
ميدان نبرد] به كافران برخورد كرديد كه [به سوى شما] روى مىآورند به آنان پشت مكنيد
(۱۵)
يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ إِذَا
لَقِيتُمُ الَّذِينَ كَفَرُواْ زَحْفًا فَلاَ تُوَلُّوهُمُ الأَدْبَارَ ﴿۱۵﴾
و هر كه در آن هنگام به آنان پشت كند مگر
آنكه [هدفش] كنارهگيرى براى نبردى [مجدد] يا پيوستن به جمعى [ديگر از همرزمانش] باشد
قطعا به خشم خدا گرفتار خواهد شد و جايگاهش دوزخ است و چه بد سرانجامى است (۱۶)
وَمَن يُوَلِّهِمْ يَوْمَئِذٍ دُبُرَهُ
إِلاَّ مُتَحَرِّفًا لِّقِتَالٍ أَوْ مُتَحَيِّزًا إِلَى فِئَةٍ فَقَدْ بَاء بِغَضَبٍ
مِّنَ اللّهِ وَمَأْوَاهُ جَهَنَّمُ وَبِئْسَ الْمَصِيرُ ﴿۱۶﴾
و شما آنان را نكشتيد بلكه خدا آنان را
كشت و چون [ريگ به سوى آنان] افكندى تو نيفكندى بلكه خدا افكند [آرى خدا چنين كرد تا
كافران را مغلوب كند] و بدين وسيله مؤمنان را به آزمايشى نيكو بيازمايد قطعا خدا شنواى
داناست (۱۷)
فَلَمْ تَقْتُلُوهُمْ وَلَكِنَّ اللّهَ
قَتَلَهُمْ وَمَا رَمَيْتَ إِذْ رَمَيْتَ وَلَكِنَّ اللّهَ رَمَى وَلِيُبْلِيَ الْمُؤْمِنِينَ
مِنْهُ بَلاء حَسَنًا إِنَّ اللّهَ سَمِيعٌ عَلِيمٌ ﴿۱۷﴾
[ماجرا] اين بود و [بدانيد كه] خدا نيرنگ
كافران را سست مىگرداند (۱۸)
ذَلِكُمْ وَأَنَّ اللّهَ مُوهِنُ كَيْدِ
الْكَافِرِينَ ﴿۱۸﴾
[اى مشركان] اگر شما پيروزى [حق] را مىطلبيد
اينك پيروزى به سراغ شما آمد [و اسلام پيروز شد] و اگر [از دشمنى] بازايستيد آن براى
شما بهتر است و اگر [به جنگ] برگرديد ما هم بر مىگرديم و [بدانيد] كه گروه شما هر
چند زياد باشد هرگز از شما چيزى را دفع نتوانند كرد و خداست كه با مؤمنان است (۱۹)
إِن تَسْتَفْتِحُواْ فَقَدْ جَاءكُمُ الْفَتْحُ
وَإِن تَنتَهُواْ فَهُوَ خَيْرٌ لَّكُمْ وَإِن تَعُودُواْ نَعُدْ وَلَن تُغْنِيَ عَنكُمْ
فِئَتُكُمْ شَيْئًا وَلَوْ كَثُرَتْ وَأَنَّ اللّهَ مَعَ الْمُؤْمِنِينَ ﴿۱۹﴾
اى كسانى كه ايمان آوردهايد خدا و فرستاده
او را فرمان بريد و از او روى برنتابيد در حالى كه [سخنان او را] مىشنويد (۲۰)
يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ أَطِيعُواْ
اللّهَ وَرَسُولَهُ وَلاَ تَوَلَّوْا عَنْهُ وَأَنتُمْ تَسْمَعُونَ ﴿۲۰﴾
و مانند كسانى مباشيد كه گفتند شنيديم در
حالى كه نمىشنيدند (۲۱)
وَلاَ تَكُونُواْ كَالَّذِينَ قَالُوا سَمِعْنَا
وَهُمْ لاَ يَسْمَعُونَ ﴿۲۱﴾
قطعا بدترين جنبندگان نزد خدا كران و لالانىاند
كه نمىانديشند (۲۲)
إِنَّ شَرَّ الدَّوَابِّ عِندَ اللّهِ الصُّمُّ
الْبُكْمُ الَّذِينَ لاَ يَعْقِلُونَ ﴿۲۲﴾
و اگر خدا در آنان خيرى مىيافت قطعا شنوايشان
مىساخت و اگر آنان را شنوا مىكرد حتما باز به حال اعراض روى برمىتافتند (۲۳)
وَلَوْ عَلِمَ اللّهُ فِيهِمْ خَيْرًا لَّأسْمَعَهُمْ
وَلَوْ أَسْمَعَهُمْ لَتَوَلَّواْ وَّهُم مُّعْرِضُونَ ﴿۲۳﴾
اى كسانى كه ايمان آوردهايد چون خدا و
پيامبر شما را به چيزى فرا خواندند كه به شما حيات مىبخشد آنان را اجابت كنيد و بدانيد
كه خدا ميان آدمى و دلش حايل مىگردد و هم در نزد او محشور خواهيد شد (۲۴)
يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ اسْتَجِيبُواْ
لِلّهِ وَلِلرَّسُولِ إِذَا دَعَاكُم لِمَا يُحْيِيكُمْ وَاعْلَمُواْ أَنَّ اللّهَ
يَحُولُ بَيْنَ الْمَرْءِ وَقَلْبِهِ وَأَنَّهُ إِلَيْهِ تُحْشَرُونَ ﴿۲۴﴾
و از فتنهاى كه تنها به ستمكاران شما نمىرسد
بترسيد و بدانيد كه خدا سختكيفر است (۲۵)
وَاتَّقُواْ فِتْنَةً لاَّ تُصِيبَنَّ الَّذِينَ
ظَلَمُواْ مِنكُمْ خَآصَّةً وَاعْلَمُواْ أَنَّ اللّهَ شَدِيدُ الْعِقَابِ ﴿۲۵﴾
و به ياد آوريد هنگامى را كه شما در زمين
گروهى اندك و مستضعف بوديد مى ترسيديد مردم شما را بربايند پس [خدا] به شما پناه داد
و شما را به يارى خود نيرومند گردانيد و از چيزهاى پاك به شما روزى داد باشد كه سپاسگزارى
كنيد (۲۶)
وَاذْكُرُواْ إِذْ أَنتُمْ قَلِيلٌ مُّسْتَضْعَفُونَ
فِي الأَرْضِ تَخَافُونَ أَن يَتَخَطَّفَكُمُ النَّاسُ فَآوَاكُمْ وَأَيَّدَكُم بِنَصْرِهِ
وَرَزَقَكُم مِّنَ الطَّيِّبَاتِ لَعَلَّكُمْ تَشْكُرُونَ ﴿۲۶﴾
اى كسانى كه ايمان آوردهايد به خدا و پيامبر
او خيانت مكنيد و [نيز] در امانتهاى خود خيانت نورزيد و خود مىدانيد [كه نبايد خيانت
كرد] (۲۷)
يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ لاَ تَخُونُواْ
اللّهَ وَالرَّسُولَ وَتَخُونُواْ أَمَانَاتِكُمْ وَأَنتُمْ تَعْلَمُونَ ﴿۲۷﴾
و بدانيد كه اموال و فرزندان شما [وسيله]
آزمايش [شما] هستند و خداست كه نزد او پاداشى بزرگ است (۲۸)
وَاعْلَمُواْ أَنَّمَا أَمْوَالُكُمْ وَأَوْلاَدُكُمْ
فِتْنَةٌ وَأَنَّ اللّهَ عِندَهُ أَجْرٌ عَظِيمٌ ﴿۲۸﴾
اى كسانى كه ايمان آوردهايد اگر از خدا
پروا داريد براى شما [نيروى] تشخيص [حق از باطل] قرار مىدهد و گناهانتان را از شما
مىزدايد و شما را مىآمرزد و خدا داراى بخشش بزرگ است (۲۹)
يِا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ إَن تَتَّقُواْ
اللّهَ يَجْعَل لَّكُمْ فُرْقَانًا وَيُكَفِّرْ عَنكُمْ سَيِّئَاتِكُمْ وَيَغْفِرْ
لَكُمْ وَاللّهُ ذُو الْفَضْلِ الْعَظِيمِ ﴿۲۹﴾
و [ياد كن] هنگامى را كه كافران در باره
تو نيرنگ مىكردند تا تو را به بند كشند يا بكشند يا [از مكه] اخراج كنند و نيرنگ مىزدند
و خدا تدبير مىكرد و خدا بهترين تدبيركنندگان است (۳۰)
وَإِذْ يَمْكُرُ بِكَ الَّذِينَ كَفَرُواْ
لِيُثْبِتُوكَ أَوْ يَقْتُلُوكَ أَوْ يُخْرِجُوكَ وَيَمْكُرُونَ وَيَمْكُرُ اللّهُ
وَاللّهُ خَيْرُ الْمَاكِرِينَ ﴿۳۰﴾
و چون آيات ما بر آنان خوانده شود مىگويند
به خوبى شنيديم اگر مىخواستيم قطعا ما نيز همانند اين را مىگفتيم اين جز افسانههاى
پيشينيان نيست (۳۱)
وَإِذَا تُتْلَى عَلَيْهِمْ آيَاتُنَا قَالُواْ
قَدْ سَمِعْنَا لَوْ نَشَاء لَقُلْنَا مِثْلَ هَذَا إِنْ هَذَا إِلاَّ أَسَاطِيرُ الأوَّلِينَ
﴿۳۱﴾
و [ياد كن] هنگامى را كه گفتند خدايا اگر
اين [كتاب] همان حق از جانب توست پس بر ما از آسمان سنگهايى بباران يا عذابى دردناك
بر سر ما بياور (۳۲)
وَإِذْ قَالُواْ اللَّهُمَّ إِن كَانَ هَذَا
هُوَ الْحَقَّ مِنْ عِندِكَ فَأَمْطِرْ عَلَيْنَا حِجَارَةً مِّنَ السَّمَاءِ أَوِ
ائْتِنَا بِعَذَابٍ أَلِيمٍ ﴿۳۲﴾
و[لى] تا تو در ميان آنان هستى خدا بر آن
نيست كه ايشان را عذاب كند و تا آنان طلب آمرزش مىكنند خدا عذابكننده ايشان نخواهد
بود (۳۳)
وَمَا كَانَ اللّهُ لِيُعَذِّبَهُمْ وَأَنتَ
فِيهِمْ وَمَا كَانَ اللّهُ مُعَذِّبَهُمْ وَهُمْ يَسْتَغْفِرُونَ ﴿۳۳﴾
چرا خدا [در آخرت] عذابشان نكند با اينكه
آنان [مردم را] از [زيارت] مسجدالحرام باز مىدارند در حالى كه ايشان سرپرست آن نباشند
چرا كه سرپرست آن جز پرهيزگاران نيستند ولى بيشترشان نمىدانند (۳۴)
وَمَا لَهُمْ أَلاَّ يُعَذِّبَهُمُ اللّهُ
وَهُمْ يَصُدُّونَ عَنِ الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ وَمَا كَانُواْ أَوْلِيَاءهُ إِنْ أَوْلِيَآؤُهُ
إِلاَّ الْمُتَّقُونَ وَلَكِنَّ أَكْثَرَهُمْ لاَ يَعْلَمُونَ ﴿۳۴﴾
و نمازشان در خانه [خدا] جز سوت كشيدن و
كف زدن نبود پس به سزاى آنكه كفر مىورزيديد اين عذاب را بچشيد (۳۵)
وَمَا كَانَ صَلاَتُهُمْ عِندَ الْبَيْتِ
إِلاَّ مُكَاء وَتَصْدِيَةً فَذُوقُواْ الْعَذَابَ بِمَا كُنتُمْ تَكْفُرُونَ ﴿۳۵﴾
بىگمان كسانى كه كفر ورزيدند اموال خود
را خرج مىكنند تا [مردم را] از راه خدا بازدارند پس به زودى [همه] آن را خرج مىكنند
و آنگاه حسرتى بر آنان خواهد گشتسپس مغلوب مىشوند و كسانى كه كفر ورزيدند به سوى
دوزخ گردآورده خواهند شد (۳۶)
إِنَّ الَّذِينَ كَفَرُواْ يُنفِقُونَ أَمْوَالَهُمْ
لِيَصُدُّواْ عَن سَبِيلِ اللّهِ فَسَيُنفِقُونَهَا ثُمَّ تَكُونُ عَلَيْهِمْ حَسْرَةً
ثُمَّ يُغْلَبُونَ وَالَّذِينَ كَفَرُواْ إِلَى جَهَنَّمَ يُحْشَرُونَ ﴿۳۶﴾
تا خدا ناپاك را از پاك جدا كند و ناپاكها
را روى يكديگر نهد و همه را متراكم كند آنگاه در جهنم قرار دهد اينان همان زيانكارانند
(۳۷)
لِيَمِيزَ اللّهُ الْخَبِيثَ مِنَ الطَّيِّبِ
وَيَجْعَلَ الْخَبِيثَ بَعْضَهُ عَلَىَ بَعْضٍ فَيَرْكُمَهُ جَمِيعًا فَيَجْعَلَهُ
فِي جَهَنَّمَ أُوْلَئِكَ هُمُ الْخَاسِرُونَ ﴿۳۷﴾
به كسانى كه كفر ورزيدهاند بگو اگر بازايستند
آنچه گذشته است برايشان آمرزيده مىشود و اگر بازگردند به يقين سنت [خدا در مورد] پيشينيان
گذشت (۳۸)
قُل لِلَّذِينَ كَفَرُواْ إِن يَنتَهُواْ
يُغَفَرْ لَهُم مَّا قَدْ سَلَفَ وَإِنْ يَعُودُواْ فَقَدْ مَضَتْ سُنَّةُ الأَوَّلِينِ
﴿۳۸﴾
و با آنان بجنگيد تا فتنهاى بر جاى نماند
و دين يكسره از آن خدا گردد پس اگر [از كفر] بازايستند قطعا خدا به آنچه انجام مىدهند
بيناست (۳۹)
وَقَاتِلُوهُمْ حَتَّى لاَ تَكُونَ فِتْنَةٌ
وَيَكُونَ الدِّينُ كُلُّهُ لِلّه فَإِنِ انتَهَوْاْ فَإِنَّ اللّهَ بِمَا يَعْمَلُونَ
بَصِيرٌ ﴿۳۹﴾
و اگر روى برتافتند پس بدانيد كه خدا سرور
شماست چه نيكو سرور و چه نيكو ياورى است (۴۰)
وَإِن تَوَلَّوْاْ فَاعْلَمُواْ أَنَّ اللّهَ
مَوْلاَكُمْ نِعْمَ الْمَوْلَى وَنِعْمَ النَّصِيرُ ﴿۴۰﴾
و بدانيد كه هر چيزى را به غنيمت گرفتيد
يك پنجم آن براى خدا و پيامبر و براى خويشاوندان [او] و يتيمان و بينوايان و در راهماندگان
است اگر به خدا و آنچه بر بنده خود در روز جدايى [حق از باطل] روزى كه آن دو گروه با
هم روبرو شدند نازل كرديم ايمان آوردهايد و خدا بر هر چيزى تواناست (۴۱)
وَاعْلَمُواْ أَنَّمَا غَنِمْتُم مِّن شَيْءٍ
فَأَنَّ لِلّهِ خُمُسَهُ وَلِلرَّسُولِ وَلِذِي الْقُرْبَى وَالْيَتَامَى وَالْمَسَاكِينِ
وَابْنِ السَّبِيلِ إِن كُنتُمْ آمَنتُمْ بِاللّهِ وَمَا أَنزَلْنَا عَلَى عَبْدِنَا
يَوْمَ الْفُرْقَانِ يَوْمَ الْتَقَى الْجَمْعَانِ وَاللّهُ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ
﴿۴۱﴾
آنگاه كه شما بر دامنه نزديكتر [كوه] بوديد
و آنان در دامنه دورتر [كوه ] و سواران [دشمن] پايينتر از شما [موضع گرفته] بودند
و اگر با يكديگر وعده گذارده بوديد قطعا در وعدهگاه خود اختلاف مىكرديد ولى [چنين
شد] تا خداوند كارى را كه انجامشدنى بود به انجام رساند [و] تا كسى كه [بايد] هلاك
شود با دليلى روشن هلاك گردد و كسى كه [بايد] زنده شود با دليلى واضح زنده بماند و
خداست كه در حقيقتشنواى داناست (۴۲)
إِذْ أَنتُم بِالْعُدْوَةِ الدُّنْيَا وَهُم
بِالْعُدْوَةِ الْقُصْوَى وَالرَّكْبُ أَسْفَلَ مِنكُمْ وَلَوْ تَوَاعَدتَّمْ لاَخْتَلَفْتُمْ
فِي الْمِيعَادِ وَلَكِن لِّيَقْضِيَ اللّهُ أَمْرًا كَانَ مَفْعُولًا لِّيَهْلِكَ
مَنْ هَلَكَ عَن بَيِّنَةٍ وَيَحْيَى مَنْ حَيَّ عَن بَيِّنَةٍ وَإِنَّ اللّهَ لَسَمِيعٌ
عَلِيمٌ ﴿۴۲﴾
[اى پيامبر ياد كن] آنگاه را كه خداوند آنان
[=سپاه دشمن] را در خوابت به تو اندك نشان داد و اگر ايشان را به تو بسيار نشان مىداد
قطعا سست مىشديد و حتما در كار [جهاد] منازعه مىكرديد ولى خدا شما را به سلامت داشت
چرا كه او به راز دلها داناست (۴۳)
إِذْ يُرِيكَهُمُ اللّهُ فِي مَنَامِكَ
قَلِيلًا وَلَوْ أَرَاكَهُمْ كَثِيرًا لَّفَشِلْتُمْ وَلَتَنَازَعْتُمْ فِي الأَمْرِ
وَلَكِنَّ اللّهَ سَلَّمَ إِنَّهُ عَلِيمٌ بِذَاتِ الصُّدُورِ ﴿۴۳﴾
و آنگاه كه چون با هم برخورد كرديد آنان
را در ديدگان شما اندك جلوه داد و شما را [نيز] در ديدگان آنان كم نمودار ساخت تا خداوند
كارى را كه انجامشدنى بود تحقق بخشد و كارها به سوى خدا بازگردانده مىشود (۴۴)
وَإِذْ يُرِيكُمُوهُمْ إِذِ الْتَقَيْتُمْ
فِي أَعْيُنِكُمْ قَلِيلًا وَيُقَلِّلُكُمْ فِي أَعْيُنِهِمْ لِيَقْضِيَ اللّهُ أَمْرًا
كَانَ مَفْعُولًا وَإِلَى اللّهِ تُرْجَعُ الأمُورُ ﴿۴۴﴾
اى كسانى كه ايمان آوردهايد چون با گروهى
برخورد مىكنيد پايدارى ورزيد و خدا را بسيار ياد كنيد باشد كه رستگار شويد (۴۵)
يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ إِذَا
لَقِيتُمْ فِئَةً فَاثْبُتُواْ وَاذْكُرُواْ اللّهَ كَثِيرًا لَّعَلَّكُمْ تُفْلَحُونَ
﴿۴۵﴾
و از خدا و پيامبرش اطاعت كنيد و با هم
نزاع مكنيد كه سستشويد و مهابتشما از بين برود و صبر كنيد كه خدا با شكيبايان است
(۴۶)
وَأَطِيعُواْ اللّهَ وَرَسُولَهُ وَلاَ
تَنَازَعُواْ فَتَفْشَلُواْ وَتَذْهَبَ رِيحُكُمْ وَاصْبِرُواْ إِنَّ اللّهَ مَعَ الصَّابِرِينَ
﴿۴۶﴾
و مانند كسانى مباشيد كه از خانههايشان
با حالتسرمستى و به صرف نمايش به مردم خارج شدند و [مردم را] از راه خدا باز مىداشتند
و خدا به آنچه مىكنند احاطه دارد (۴۷)
وَلاَ تَكُونُواْ كَالَّذِينَ خَرَجُواْ
مِن دِيَارِهِم بَطَرًا وَرِئَاء النَّاسِ وَيَصُدُّونَ عَن سَبِيلِ اللّهِ وَاللّهُ
بِمَا يَعْمَلُونَ مُحِيطٌ ﴿۴۷﴾
و [ياد كن] هنگامى را كه شيطان اعمال آنان
را برايشان بياراست و گفت امروز هيچ كس از مردم بر شما پيروز نخواهد شد و من پناه شما
هستم پس هنگامى كه دو گروه يكديگر را ديدند [شيطان] به عقب برگشت و گفت من از شما بيزارم
من چيزى را مىبينم كه شما نمىبينيد من از خدا بيمناكم و خدا سختكيفر است (۴۸)
وَإِذْ زَيَّنَ لَهُمُ الشَّيْطَانُ أَعْمَالَهُمْ
وَقَالَ لاَ غَالِبَ لَكُمُ الْيَوْمَ مِنَ النَّاسِ وَإِنِّي جَارٌ لَّكُمْ فَلَمَّا
تَرَاءتِ الْفِئَتَانِ نَكَصَ عَلَى عَقِبَيْهِ وَقَالَ إِنِّي بَرِيءٌ مِّنكُمْ إِنِّي
أَرَى مَا لاَ تَرَوْنَ إِنِّيَ أَخَافُ اللّهَ وَاللّهُ شَدِيدُ الْعِقَابِ ﴿۴۸﴾
آنگاه كه منافقان و كسانى كه در دلهايشان
بيمارى بود مىگفتند اينان [=مؤمنان] را دينشان فريفته است و هر كس بر خدا توكل كند
[بداند كه] در حقيقتخدا شكستناپذير حكيم است (۴۹)
إِذْ يَقُولُ الْمُنَافِقُونَ وَالَّذِينَ
فِي قُلُوبِهِم مَّرَضٌ غَرَّ هَؤُلاء دِينُهُمْ وَمَن يَتَوَكَّلْ عَلَى اللّهِ فَإِنَّ
اللّهَ عَزِيزٌ حَكِيمٌ ﴿۴۹﴾
و اگر ببينى آنگاه كه فرشتگان جان كافران
را مىستانند بر چهره و پشت آنان مىزنند و [گويند] عذاب سوزان را بچشيد (۵۰)
وَلَوْ تَرَى إِذْ يَتَوَفَّى الَّذِينَ
كَفَرُواْ الْمَلآئِكَةُ يَضْرِبُونَ وُجُوهَهُمْ وَأَدْبَارَهُمْ وَذُوقُواْ عَذَابَ
الْحَرِيقِ ﴿۵۰﴾
اين [كيفر] دستاوردهاى پيشين شماست و [گر
نه] خدا بر بندگان [خود] ستمكار نيست (۵۱)
ذَلِكَ بِمَا قَدَّمَتْ أَيْدِيكُمْ وَأَنَّ
اللّهَ لَيْسَ بِظَلاَّمٍ لِّلْعَبِيدِ ﴿۵۱﴾
[رفتارشان] مانند رفتار خاندان فرعون و كسانى
است كه پيش از آنان بودند به آيات خدا كفر ورزيدند پس خدا به [سزاى] گناهانشان گرفتارشان
كرد آرى خدا نيرومند سختكيفر است (۵۲)
كَدَأْبِ آلِ فِرْعَوْنَ وَالَّذِينَ مِن
قَبْلِهِمْ كَفَرُواْ بِآيَاتِ اللّهِ فَأَخَذَهُمُ اللّهُ بِذُنُوبِهِمْ إِنَّ اللّهَ
قَوِيٌّ شَدِيدُ الْعِقَابِ ﴿۵۲﴾
اين [كيفر] بدان سبب است كه خداوند نعمتى
را كه بر قومى ارزانى داشته تغيير نمىدهد مگر آنكه آنان آنچه را در دل دارند تغيير
دهند و خدا شنواى داناست (۵۳)
ذَلِكَ بِأَنَّ اللّهَ لَمْ يَكُ مُغَيِّرًا
نِّعْمَةً أَنْعَمَهَا عَلَى قَوْمٍ حَتَّى يُغَيِّرُواْ مَا بِأَنفُسِهِمْ وَأَنَّ
اللّهَ سَمِيعٌ عَلِيمٌ ﴿۵۳﴾
[رفتارى] چون رفتار فرعونيان و كسانى كه
پيش از آنان بودند كه آيات پروردگارشان را تكذيب كردند پس ما آنان را به [سزاى] گناهانشان
هلاك و فرعونيان را غرق كرديم و همه آنان ستمكار بودند (۵۴)
كَدَأْبِ آلِ فِرْعَوْنَ وَالَّذِينَ مِن
قَبْلِهِمْ كَذَّبُواْ بآيَاتِ رَبِّهِمْ فَأَهْلَكْنَاهُم بِذُنُوبِهِمْ وَأَغْرَقْنَا
آلَ فِرْعَونَ وَكُلٌّ كَانُواْ ظَالِمِينَ ﴿۵۴﴾
بىترديد بدترين جنبندگان پيش خدا كسانىاند
كه كفر ورزيدند و ايمان نمىآورند (۵۵)
إِنَّ شَرَّ الدَّوَابِّ عِندَ اللّهِ الَّذِينَ
كَفَرُواْ فَهُمْ لاَ يُؤْمِنُونَ ﴿۵۵﴾
همانان كه از ايشان پيمان گرفتى ولى هر
بار پيمان خود را مىشكنند و [از خدا] پروا نمىدارند (۵۶)
الَّذِينَ عَاهَدتَّ مِنْهُمْ ثُمَّ يَنقُضُونَ
عَهْدَهُمْ فِي كُلِّ مَرَّةٍ وَهُمْ لاَ يَتَّقُونَ ﴿۵۶﴾
پس اگر در جنگ بر آنان دستيافتى با [عقوبت]
آنان كسانى را كه در پى ايشانند تارومار كن باشد كه عبرت گيرند (۵۷)
فَإِمَّا تَثْقَفَنَّهُمْ فِي الْحَرْبِ
فَشَرِّدْ بِهِم مَّنْ خَلْفَهُمْ لَعَلَّهُمْ يَذَّكَّرُونَ ﴿۵۷﴾
و اگر از گروهى بيم خيانت دارى [پيمانشان
را] به سويشان بينداز [تا طرفين] به طور يكسان [بدانند كه پيمان گسسته است] زيرا خدا
خائنان را دوست نمىدارد (۵۸)
وَإِمَّا تَخَافَنَّ مِن قَوْمٍ خِيَانَةً
فَانبِذْ إِلَيْهِمْ عَلَى سَوَاء إِنَّ اللّهَ لاَ يُحِبُّ الخَائِنِينَ ﴿۵۸﴾
و زنهار كسانى كه كافر شدهاند گمان نكنند
كه پيشى جستهاند زيرا آنان نمىتوانند [ما را] درمانده كنند (۵۹)
وَلاَ يَحْسَبَنَّ الَّذِينَ كَفَرُواْ
سَبَقُواْ إِنَّهُمْ لاَ يُعْجِزُونَ ﴿۵۹﴾
و هر چه در توان داريد از نيرو و اسبهاى
آماده بسيج كنيد تا با اين [تداركات] دشمن خدا و دشمن خودتان و [دشمنان] ديگرى را جز
ايشان كه شما نمىشناسيدشان و خدا آنان را مىشناسد بترسانيد و هر چيزى در راه خدا
خرج كنيد پاداشش به خود شما بازگردانيده مىشود و بر شما ستم نخواهد رفت (۶۰)
وَأَعِدُّواْ لَهُم مَّا اسْتَطَعْتُم مِّن
قُوَّةٍ وَمِن رِّبَاطِ الْخَيْلِ تُرْهِبُونَ بِهِ عَدْوَّ اللّهِ وَعَدُوَّكُمْ وَآخَرِينَ
مِن دُونِهِمْ لاَ تَعْلَمُونَهُمُ اللّهُ يَعْلَمُهُمْ وَمَا تُنفِقُواْ مِن شَيْءٍ
فِي سَبِيلِ اللّهِ يُوَفَّ إِلَيْكُمْ وَأَنتُمْ لاَ تُظْلَمُونَ ﴿۶۰﴾
و اگر به صلح گراييدند تو [نيز] بدان گراى
و بر خدا توكل نما كه او شنواى داناست (۶۱)
وَإِن جَنَحُواْ لِلسَّلْمِ فَاجْنَحْ لَهَا
وَتَوَكَّلْ عَلَى اللّهِ إِنَّهُ هُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ ﴿۶۱﴾
و اگر بخواهند تو را بفريبند [يارى] خدا
براى تو بس است همو بود كه تو را با يارى خود و مؤمنان نيرومند گردانيد (۶۲)
وَإِن يُرِيدُواْ أَن يَخْدَعُوكَ فَإِنَّ
حَسْبَكَ اللّهُ هُوَ الَّذِيَ أَيَّدَكَ بِنَصْرِهِ وَبِالْمُؤْمِنِينَ ﴿۶۲﴾
و ميان دلهايشان الفت انداخت كه اگر آنچه
در روى زمين است همه را خرج مىكردى نمىتوانستى ميان دلهايشان الفت برقرار كنى ولى
خدا بود كه ميان آنان الفت انداخت چرا كه او تواناى حكيم است (۶۳)
وَأَلَّفَ بَيْنَ قُلُوبِهِمْ لَوْ أَنفَقْتَ
مَا فِي الأَرْضِ جَمِيعًا مَّا أَلَّفَتْ بَيْنَ قُلُوبِهِمْ وَلَكِنَّ اللّهَ أَلَّفَ
بَيْنَهُمْ إِنَّهُ عَزِيزٌ حَكِيمٌ ﴿۶۳﴾
اى پيامبر خدا و كسانى از مؤمنان كه پيرو
تواند تو را بس است (۶۴)
يَا أَيُّهَا النَّبِيُّ حَسْبُكَ اللّهُ
وَمَنِ اتَّبَعَكَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ ﴿۶۴﴾
اى پيامبر مؤمنان را به جهاد برانگيز اگر
از [ميان] شما بيست تن شكيبا باشند بر دويست تن چيره مىشوند و اگر از شما يكصد تن
باشند بر هزار تن از كافران پيروز مىگردند چرا كه آنان قومىاند كه نمىفهمند (۶۵)
يَا أَيُّهَا النَّبِيُّ حَرِّضِ الْمُؤْمِنِينَ
عَلَى الْقِتَالِ إِن يَكُن مِّنكُمْ عِشْرُونَ صَابِرُونَ يَغْلِبُواْ مِئَتَيْنِ
وَإِن يَكُن مِّنكُم مِّئَةٌ يَغْلِبُواْ أَلْفًا مِّنَ الَّذِينَ كَفَرُواْ بِأَنَّهُمْ
قَوْمٌ لاَّ يَفْقَهُونَ ﴿۶۵﴾
اكنون خدا بر شما تخفيف داده و معلوم داشت
كه در شما ضعفى هست پس اگر از [ميان] شما يكصد تن شكيبا باشند بر دويست تن پيروز گردند
و اگر از شما هزار تن باشند به توفيق الهى بر دو هزار تن غلبه كنند و خدا با شكيبايان
است (۶۶)
الآنَ خَفَّفَ اللّهُ عَنكُمْ وَعَلِمَ
أَنَّ فِيكُمْ ضَعْفًا فَإِن يَكُن مِّنكُم مِّئَةٌ صَابِرَةٌ يَغْلِبُواْ مِئَتَيْنِ
وَإِن يَكُن مِّنكُمْ أَلْفٌ يَغْلِبُواْ أَلْفَيْنِ بِإِذْنِ اللّهِ وَاللّهُ مَعَ
الصَّابِرِينَ ﴿۶۶﴾
هيچ پيامبرى را سزاوار نيست كه [براى اخذ
سربها از دشمنان] اسيرانى بگيرد تا در زمين به طور كامل از آنان كشتار كند شما متاع
دنيا را مىخواهيد و خدا آخرت را مىخواهد و خدا شكستناپذير حكيم است (۶۷)
مَا كَانَ لِنَبِيٍّ أَن يَكُونَ لَهُ أَسْرَى
حَتَّى يُثْخِنَ فِي الأَرْضِ تُرِيدُونَ عَرَضَ الدُّنْيَا وَاللّهُ يُرِيدُ الآخِرَةَ
وَاللّهُ عَزِيزٌ حَكِيمٌ ﴿۶۷﴾
اگر در آنچه گرفتهايد از جانب خدا نوشتهاى
نبود قطعا به شما عذابى بزرگ مىرسيد (۶۸)
لَّوْلاَ كِتَابٌ مِّنَ اللّهِ سَبَقَ لَمَسَّكُمْ
فِيمَا أَخَذْتُمْ عَذَابٌ عَظِيمٌ ﴿۶۸﴾
پس از آنچه به غنيمت بردهايد حلال و پاكيزه
بخوريد و از خدا پروا داريد كه خدا آمرزنده مهربان است (۶۹)
فَكُلُواْ مِمَّا غَنِمْتُمْ حَلاَلًا طَيِّبًا
وَاتَّقُواْ اللّهَ إِنَّ اللّهَ غَفُورٌ رَّحِيمٌ ﴿۶۹﴾
اى پيامبر به كسانى كه در دستشما اسيرند
بگو اگر خدا در دلهاى شما خيرى سراغ داشته باشد بهتر از آنچه از شما گرفته شده به شما
عطا مىكند و بر شما مىبخشايد و خدا آمرزنده مهربان است (۷۰)
يَا أَيُّهَا النَّبِيُّ قُل لِّمَن فِي
أَيْدِيكُم مِّنَ الأَسْرَى إِن يَعْلَمِ اللّهُ فِي قُلُوبِكُمْ خَيْرًا يُؤْتِكُمْ
خَيْرًا مِّمَّا أُخِذَ مِنكُمْ وَيَغْفِرْ لَكُمْ وَاللّهُ غَفُورٌ رَّحِيمٌ ﴿۷۰﴾
و اگر بخواهند به تو خيانت كنند پيش از
اين [نيز] به خدا خيانت كردند [و خدا تو را] بر آنان مسلط ساخت و خدا داناى حكيم است
(۷۱)
وَإِن يُرِيدُواْ خِيَانَتَكَ فَقَدْ خَانُواْ
اللّهَ مِن قَبْلُ فَأَمْكَنَ مِنْهُمْ وَاللّهُ عَلِيمٌ حَكِيمٌ ﴿۷۱﴾
كسانى كه ايمان آورده و هجرت كردهاند و
در راه خدا با مال و جان خود جهاد نمودهاند و كسانى كه [مهاجران را] پناه دادهاند
و يارى كردهاند آنان ياران يكديگرند و كسانى كه ايمان آوردهاند ولى مهاجرت نكردهاند
هيچ گونه خويشاوندى [دينى] با شما ندارند مگر آنكه [در راه خدا] هجرت كنند و اگر در
[كار] دين از شما يارى جويند يارى آنان بر شما [واجب] است مگر بر عليه گروهى باشد كه
ميان شما و ميان آنان پيمانى [منعقد شده] است و خدا به آنچه انجام مىدهيد بيناست
(۷۲)
إِنَّ الَّذِينَ آمَنُواْ وَهَاجَرُواْ
وَجَاهَدُواْ بِأَمْوَالِهِمْ وَأَنفُسِهِمْ فِي سَبِيلِ اللّهِ وَالَّذِينَ آوَواْ
وَّنَصَرُواْ أُوْلَئِكَ بَعْضُهُمْ أَوْلِيَاء بَعْضٍ وَالَّذِينَ آمَنُواْ وَلَمْ
يُهَاجِرُواْ مَا لَكُم مِّن وَلاَيَتِهِم مِّن شَيْءٍ حَتَّى يُهَاجِرُواْ وَإِنِ
اسْتَنصَرُوكُمْ فِي الدِّينِ فَعَلَيْكُمُ النَّصْرُ إِلاَّ عَلَى قَوْمٍ بَيْنَكُمْ
وَبَيْنَهُم مِّيثَاقٌ وَاللّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِيرٌ ﴿۷۲﴾
و كسانى كه كفر ورزيدند ياران يكديگرند
اگر اين [دستور] را به كار نبنديد در زمين فتنه و فسادى بزرگ پديد خواهد آمد (۷۳)
وَالَّذينَ كَفَرُواْ بَعْضُهُمْ أَوْلِيَاء
بَعْضٍ إِلاَّ تَفْعَلُوهُ تَكُن فِتْنَةٌ فِي الأَرْضِ وَفَسَادٌ كَبِيرٌ ﴿۷۳﴾
و كسانى كه ايمان آورده و هجرت كرده و در
راه خدا به جهاد پرداخته و كسانى كه [مهاجران را] پناه داده و يارى كردهاند آنان همان
مؤمنان واقعىاند براى آنان بخشايش و روزى شايستهاى خواهد بود (۷۴)
وَالَّذِينَ آمَنُواْ وَهَاجَرُواْ وَجَاهَدُواْ
فِي سَبِيلِ اللّهِ وَالَّذِينَ آوَواْ وَّنَصَرُواْ أُولَئِكَ هُمُ الْمُؤْمِنُونَ
حَقًّا لَّهُم مَّغْفِرَةٌ وَرِزْقٌ كَرِيمٌ ﴿۷۴﴾
و كسانى كه بعدا ايمان آورده و هجرت نموده
و همراه شما جهاد كردهاند اينان از زمره شمايند و خويشاوندان نسبت به يكديگر [از ديگران]
در كتاب خدا سزاوارترند آرى خدا به هر چيزى داناست (۷۵)
وَالَّذِينَ آمَنُواْ مِن بَعْدُ وَهَاجَرُواْ
وَجَاهَدُواْ مَعَكُمْ فَأُوْلَئِكَ مِنكُمْ وَأُوْلُواْ الأَرْحَامِ بَعْضُهُمْ أَوْلَى
بِبَعْضٍ فِي كِتَابِ اللّهِ إِنَّ اللّهَ بِكُلِّ شَيْءٍ عَلِيمٌ ﴿۷۵﴾
